ജീവിതത്തിലെ കണക്കുകൂട്ടലുകള്‍ തുടുങ്ങുന്നത് മഞ്ചാടിക്കുരു
കൂട്ടിയായിരുന്നു .ഒപ്പം കുന്നിക്കുരുകളും പെന്‍സിലിന്റെ മുറികഷ്ണങ്ങളും
കൂട്ടി കൂട്ടുവാന്‍ പഠിച്ചു . വളപൊട്ടുകള്‍ നിറങ്ങള്‍ക്കനുസൃതമായി
പിന്നെയും പിന്നെയും കൂട്ടി ചോക്ക് പെന്‍സിലുകള്‍ക്ക് കണക്കു പറഞ്ഞു .
രണ്ടുകിളിയും ,കപ്പലും , വിമാനവും ഉള്ള തീപ്പെട്ടിപടങ്ങള്‍ കൂട്ടിവെച്ചു
ബാല്യത്തിന്റെ നിറപ്പകിട്ടുകള്‍ സ്വന്തമാക്കി . തൊടിയിലെ ഇലഞ്ഞിപ്പൂ
പെറുക്കി മാല കെട്ടി അതും പോരഞ്ഞു രക്ഷസ്സിനു മുന്‍പിലെ പിച്ചകപ്പൂവും
പറിച്ചു മാല കോര്‍ത്ത്‌ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നെയ്തു കൂട്ടുവാന്‍ പഠിച്ചു ,
പിന്നെ മയില്പ്പീലി മാനം കാണാതെ പുസ്തകതാളിനുള്ളില്‍ ഒളിപ്പിച്ചതും ,ആ
മയില്പ്പീലി പെറ്റുപെരുകി ഒരായിരം മയില്പ്പീലി
കുഞ്ഞുങ്ങലുണ്ടാക്കുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ടു കണക്കുകൂട്ടി , പാടത്തെ ചാലിലെ
വെള്ളത്തില്‍ കാലിട്ടിരുന്നതും ,എല്ലാം തെറ്റാത്ത കണക്കുകൂട്ടലുകള്‍
ആയിരുന്നു , ഈകണക്കുകൂട്ടലുകള്‍ക്ക് നിഷ്കളങ്കതയുടെ ഉത്തരമായിരുന്നു
അന്ന്. എന്നാല്‍ ഇന്നു വിരലുകളുടെ എണ്ണത്തെ പിന്നിട്ടു
കണക്കുകള്‍ മുന്നോട്ടു പായുമ്പോള്‍ എല്ലാ കണക്കുകളും ഉത്തരത്തിനു
അനുയോജ്യമായ സംഖ്യകളെ തേടിപ്പിടിക്കാനുള്ള കണക്കുകൂട്ടലുകളായി തീരുന്നു ,
ഒപ്പം പൊയ് മുഖങ്ങളുടെ ഭീകരതയും . ഇതായിരിക്കണം ജീവിതത്തിന്റെ വളര്‍ച്ച
എന്നു പറയുന്നത് . ശാസ്ത്രസാങ്കേതികവിദ്യകള്‍ കൈ കണക്കുകള്‍ക്ക്‌
അപ്പുറമുള്ള പുരോഗതിയില്‍ മനുഷ്യനെ എത്തിച്ചതും ...
എന്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങളെ , മോഹങ്ങളെ ,തേച്ചു മിനുക്കി പണപ്പെട്ടിയില്‍ ഞാന്‍
എണ്ണികൂട്ടി വെച്ചിരുന്നു ,അതാണ് എന്റെ മഞ്ചാടിക്കുരുകള്‍ . എന്നും
ഞാന്‍ എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ആ മഞ്ചാടിക്കുരുകള്‍ക്കിടയിലും
,വേദനയുടെ ,നഷ്ട്ടങ്ങളുടെ കരിനിഴല്‍ വീണ ,കറുത്ത ഉണ്ടക്കണ്ണുള്ള
കുന്നിക്കുരുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു . എന്റെ ഗുരുവായൂരിലെ കള്ളക്കണ്ണന്റെ
കുസൃതി പോലെ .ഇതു മഞ്ചാടിക്കുരു നിറഞ്ഞ ചെമ്പുപാത്രം . എന്റെ ചങ്കിലെ
ചോരയുടെ നിറമുള്ള ,സൂര്യന്റെ അന്തിച്ചുവപ്പ്‌ നിറഞ്ഞ ,
മാണിക്യക്കല്ലിന്റെ തിളക്കമുള്ള ,എന്തിനു ചുണ്ടിനു നിറം പോരാഞ്ഞു
തേച്ചു പിടിപ്പിച്ച ലിപ്സ്റ്റിക്കിന്റെ നിറമുള്ള ,ശക്തിയുടെ സൗന്ദര്യം
സ്വന്തമാക്കിയ , മഞ്ചാടിക്കുരുകള്‍ നിറഞ്ഞ ചെമ്പുപാത്രം,
ഓര്‍മ്മങ്ങളുടെ ഒളിമങ്ങാത്ത ചെമ്പുപാത്രം
ഒരിക്കല്‍ ഒരിടത്ത് ഒരു മഞ്ചാടിക്കുരു ഉണ്ടായിരുന്നു .
കണ്ണെത്താത്ത മരക്കൊമ്പില്‍ പുറംതോടിന്റെ ഇത്തിരി കണ്ണിലൂടെ മാനത്തെ
നോക്കി കഴിയുമ്പോഴും അവള്‍ക്ക് കൊതിയായിരുന്നു ഈ ലോകത്തെ കാണുവാന്‍ .
ഒരിക്കല്‍ ആ പുറം തോടിന്റെ പൊക്കിള്‍ക്കൊടി ബന്ധം മുറിഞ്ഞു അവള്‍
താഴെയെത്തി .
ഈ മണ്ണില്‍ ആരും
അവളെ കണ്ടില്ല , അവള്‍ ഈ വരണ്ട മണ്ണില്‍ ഉറക്കമായി . മഴത്തുള്ളികളുടെ
തലോടലില്‍ ,അവളില്‍ ഉറങ്ങികിടന്നിരുന്ന ഈ ലോകം കാണുവാനുള്ള ആഗ്രഹം
ഉണര്‍ന്നു .
പ്രതീക്ഷയുടെ പുതുനാമ്പുകള്‍ ,കനമാര്‍ന്ന തോടുകളെ
പൊട്ടിചിതറിച്ചു അവളില്‍ വിടര്‍ന്നു , കൊതിയോടെ ലോകം കണ്ടു വളര്‍ന്നു
വലുതായി . ഇലകളായി , ചില്ലകളായി , പിന്നെ പൂക്കളായി പിന്നെ പിന്നെ ഈ
ലോകത്തെ കാണുവാനുള്ള കൊതിയോടെ ആയിരംകണ്ണുകളുമായി ഒരായിരംമഞ്ചാടിക്കുരുകള്‍
അതെ , ചങ്കിലെ ചോരയുടെ നീര്‍തുള്ളികള്‍
........... ഇതു പുറം കാഴ്ചയുടെയും അകം കാഴ്ചയുടെയും മഞ്ചാടിചുവപ്പുകള്‍
